Zinken van de MV. Mi
Amigo 20 maart 1980
In de
vroege uurtjes van 20 maart 1980, twintig minuten nadat de vierkoppige bemanning
door een reddingsboot van boord was gehaald, zonk de MV Mi Amigo. Het schip was
op een zandbank gelopen, en omdat het op die bewuste plek niet al te diep was,
bleef de zendmast maar liefst zes jaar lang boven de golven uitsteken. De
bemanning tijdens die bewuste laatste uitzenddag op 19 maart 1980 was voor Radio
Caroline: Tom Anderson, Stevie Gordon en Nick Richards. Voor de Nederlandse
service was er slechts één persoon aan boord: de huidige directeur van Sky
Radio: Ton Lathouwers. Lathouwers draaide bij Radio Caroline onder de naam Hans
Verlaan, en was slechts twee dagen tevoren voor het eerst aan boord van de MV Mi
Amigo geklommen. "RadioVisie" sprak met Tim Lewis (de echte naam van
Tom Anderson), tegenwoordig niet meer actief in radioland. Tim Lewis: - Die
Nederlandse jongen, Ton Lathouwers, zat nog maar amper aan boord en twee Engelse
bemanningsleden waren na een nacht Radio Caroline in de zeer vroege ochtenduren
naar bed gegaan. Ikzelf was tegen middernacht gaan slapen. Alleen Hans Verlaan
was die ochtend van de negentiende maart nog wakker om ervoor te zorgen dat er
programma's uitgezonden werden. Wel hadden we tegen Ton gezegd dat hij ons
wakker moest maken als er iets aan de hand was. Ik herinner me nog dat ik de
laatste volledige nacht in het bestaan van de MV Mi Amigo heerlijk en vooral
lang heb geslapen. Tegen het middaguur zal het zijn geweest dat Ton op mijn deur
klopte en riep: 'Tim, Tim, please wake up, I think there's something wrong!' Ik
dacht nog 'Yeah, sure, nieuwe jongen, net aan boord'. Maar ik ging toch maar
even kijken. Ik deed de deur naar het dek open, en zag de boei die normaal
gezien op zo'n anderhalve mijl afstand lag, rakelings langs het schip
voorbijkomen. Meteen realiseerde ik me dat we op drift waren geslagen. Daarop
rende ik naar beneden om Stevie Gordon en Nick Richards wakker te maken. Stevie
Gordon en Tom Anderson probeerden vervolgens in allerijl om het reserve-anker
uit te gooien, dat vier jaar daarvoor na de voorlaatste driftpartij van de MV Mi
Amigo aan boord was gebracht. - Wellicht was het beter geweest om eerst contact
op te nemen met de kustwacht om hen onze positie te vragen, want we hadden geen
idee waar we op dat moment waren. Feit is dat we er na zo'n twee uur in slaagden
om het reserve-anker uit te gooien, maar op dat moment bevonden we ons bij hoog
water amper een paar meter boven een zandbank. Iets waar we uiteraard geen weet
van hadden. Pas nadat het schip weer goed stil lag, werd contact met de
kustwacht opgenomen om gewoon even te vertellen dat de MV Mi Amigo was
verplaatst. De kustwacht liet vervolgens weten dat het schip in gevaarlijk water
lag, en dat er problemen konden worden verwacht. Drie uur later was het laag
water. En de MV Mi Amigo bleek plots op een zandbank te liggen. De zee kolkte om
ons heen, maar wij lagen helemaal stil. Dat was nog de meest vreemde
gewaarwording die dag. - Ondertussen was er druk verkeer met de kustwacht op
2182 kHz. Die wilde meteen na het bekend worden van de nieuwe positie een
reddingsboot sturen, maar dat aanbod werd door de vierkoppige bemanning
afgeslagen. De problemen begonnen pas goed toen het water tegen een uur of tien
's avonds weer begon te stijgen. Bij elke nieuwe golf klapte de MV Mi Amigo op
de zandbank. Lange tijd bevond zich slechts een halve meter water onder het
schip. Een golf tilde het op, en vervolgens knalde de schuit weer tegen het zand
aan. Alle pompen waren aangezet, en om het kwartier werd het ruim van het schip
geïnspecteerd. Men merkte dat tussen twee checks in, vijftien minuten dus, er
ook een halve meter water het schip was binnengedrongen. En alle pompen stonden
aan, dus was het duidelijk dat het water sneller binnenkwam dan dat het er weer
uitging. De noodpompen werden vervolgens ook maar aangezet. Op dat moment bleek
tevens de reddingsboot te zijn gearriveerd. Die was weliswaar afgeblazen door de
Caroline-bemanning, maar de kustwacht stond erop dat hij toch uitrukte. Dit
bleek de redding voor de vier opvarenden van de MV Mi Amigo. Nu ja, ze hadden
ook nog in de zendmast kunnen klimmen, die boven water uit bleef steken. De
achtersteven van de MV Mi Amigo kreeg de meeste klappen. Juist dit deel knalde
tegen de zandbank op dat het een lieve lust was. In het verleden had men op dit
gedeelte ook al enkele lekken gehad, en de wand van het schip was er nog maar
een paar millimeter dik. Er kwamen snel nieuwe gaten, en eerder gedichte gaten,
werden opnieuw opengereten. De bemanningsleden begonnen ondertussen flink moe te
worden. Het was ook noodzakelijk dat iemand de wacht hield op de brug. Dus
werden de reguliere programma's stopgezet, en noodbanden met nonstop muziek
gestart, waarop overigens alle bekende 'Caroline-hits' stonden. Er werd besloten
om op het hele uur wel het weerbericht live te presenteren, en tegelijkertijd
van de mogelijkheid gebruik te maken om de nummercodes door te geven, zodat ook
de Caroline-organisatie aan land wist wat er gebeurde. Tegen middernacht CET gaf
de bemanning van de reddingsboot een ultimatum aan de Caroline-bemanning.
Volgens de lifeboat was er sprake van een levensbedreigende situatie, en liep
ook de bemanning van de reddingsboot zelf gevaar indien men nog langer in de
nabijheid van de MV Mi Amigo zou blijven zwalken. Aan de Caroline-mensen de
keuze: - Of je verlaat het schip, of we vertrekken nu! - Na ampel beraad en met
inmiddels al behoorlijk wat water in de generatorruimte werd unaniem besloten om
de MV Mi Amigo te verlaten. - We realiseerden ons dat indien het water iets
hoger zou komen, de generatoren zouden uitvallen en we geen stroom meer zouden
hebben. Niet echt een prettige gedachte als je op een zinkend schip zit. Ik denk
dat we op het allerlaatste moment de juiste beslissing namen -, zucht Tim.
Stevie Gordon en Tom Anderson besloten om netjes uit de lucht te gaan. Tegen
01.00 uur werd 'Caroline' van The Fortunes gedraaid. Waarna beide deejays
uitlegden dat ze van boord gingen, en de mededeling werd meegegeven dat Radio
Caroline hoe dan ook weer terug in de lucht zou komen. Nick Richards zette kort
daarop voor de allerlaatste maal de zender van de MV Mi Amigo uit. Vervolgens
begon de reddingsoperatie voor de bemanningsleden. Vanaf de zijkant van het
schip moesten zij een voor een overspringen. De reddingsboot manouvreerde zich
telkens opnieuw vrijwel geheel tegen de MV Mi Amigo aan, maar zou het schip geen
enkele keer ook echt raken. De opvarenden van het zendschip werd toegeschreeuwd
wanneer ze exact moesten overspringen. Ton Lathouwers deed het als eerste,
gevolgd door Nick Richards, samen met... Wilson de kanarie. Vervolgens sprong
Tom Anderson en uiteindelijk duurde het nog een volle twintig minuten voordat
men ook Stevie Gordon van de boot af had gehaald. - Binnen het half uur daarna
gingen de lichten uit, en verdween de MV Mi Amigo langzaam onder de golven - zo
vertelt Tim. Het enige dat overbleef van de MV Mi Amigo was de microfoon. Stevie
Gordon had kans gezien die te ontkoppelen en in zijn binnenzak te stoppen,
voordat hij als laatste het schip verliet. De Zweedse, Britse, Belgische en
Nederlandse regeringen ondernamen alles wat tot hun mogelijkheden behoorde om
het zendschip te stoppen, maar uiteindelijk bleek het de machtige Noordzee zelf
die daar in slaagde.
Herbert Visser
De MV. Mi Amigo zoals het schip nu op
de zeebodem verblijft.
De MV. Mi Amigo nog
voor anker in de Knock Deep juni 1979.
Stukjes
uit de uitzendingen op 19 maart 1980
Download
laatste uitzending vanaf de mv. Mi Amigo
Download
VHF berichten tussen de mv. Mi Amigo en Thames Costguard
Geen opmerkingen:
Een reactie posten