Zinken van de MV. Mi Amigo 20 maart 1980

Zinken van de MV. Mi Amigo 20 maart 1980
 
In de vroege uurtjes van 20 maart 1980, twintig minuten nadat de vierkoppige bemanning door een reddingsboot van boord was gehaald, zonk de MV Mi Amigo. Het schip was op een zandbank gelopen, en omdat het op die bewuste plek niet al te diep was, bleef de zendmast maar liefst zes jaar lang boven de golven uitsteken. De bemanning tijdens die bewuste laatste uitzenddag op 19 maart 1980 was voor Radio Caroline: Tom Anderson, Stevie Gordon en Nick Richards. Voor de Nederlandse service was er slechts één persoon aan boord: de huidige directeur van Sky Radio: Ton Lathouwers. Lathouwers draaide bij Radio Caroline onder de naam Hans Verlaan, en was slechts twee dagen tevoren voor het eerst aan boord van de MV Mi Amigo geklommen. "RadioVisie" sprak met Tim Lewis (de echte naam van Tom Anderson), tegenwoordig niet meer actief in radioland. Tim Lewis: - Die Nederlandse jongen, Ton Lathouwers, zat nog maar amper aan boord en twee Engelse bemanningsleden waren na een nacht Radio Caroline in de zeer vroege ochtenduren naar bed gegaan. Ikzelf was tegen middernacht gaan slapen. Alleen Hans Verlaan was die ochtend van de negentiende maart nog wakker om ervoor te zorgen dat er programma's uitgezonden werden. Wel hadden we tegen Ton gezegd dat hij ons wakker moest maken als er iets aan de hand was. Ik herinner me nog dat ik de laatste volledige nacht in het bestaan van de MV Mi Amigo heerlijk en vooral lang heb geslapen. Tegen het middaguur zal het zijn geweest dat Ton op mijn deur klopte en riep: 'Tim, Tim, please wake up, I think there's something wrong!' Ik dacht nog 'Yeah, sure, nieuwe jongen, net aan boord'. Maar ik ging toch maar even kijken. Ik deed de deur naar het dek open, en zag de boei die normaal gezien op zo'n anderhalve mijl afstand lag, rakelings langs het schip voorbijkomen. Meteen realiseerde ik me dat we op drift waren geslagen. Daarop rende ik naar beneden om Stevie Gordon en Nick Richards wakker te maken. Stevie Gordon en Tom Anderson probeerden vervolgens in allerijl om het reserve-anker uit te gooien, dat vier jaar daarvoor na de voorlaatste driftpartij van de MV Mi Amigo aan boord was gebracht. - Wellicht was het beter geweest om eerst contact op te nemen met de kustwacht om hen onze positie te vragen, want we hadden geen idee waar we op dat moment waren. Feit is dat we er na zo'n twee uur in slaagden om het reserve-anker uit te gooien, maar op dat moment bevonden we ons bij hoog water amper een paar meter boven een zandbank. Iets waar we uiteraard geen weet van hadden. Pas nadat het schip weer goed stil lag, werd contact met de kustwacht opgenomen om gewoon even te vertellen dat de MV Mi Amigo was verplaatst. De kustwacht liet vervolgens weten dat het schip in gevaarlijk water lag, en dat er problemen konden worden verwacht. Drie uur later was het laag water. En de MV Mi Amigo bleek plots op een zandbank te liggen. De zee kolkte om ons heen, maar wij lagen helemaal stil. Dat was nog de meest vreemde gewaarwording die dag. - Ondertussen was er druk verkeer met de kustwacht op 2182 kHz. Die wilde meteen na het bekend worden van de nieuwe positie een reddingsboot sturen, maar dat aanbod werd door de vierkoppige bemanning afgeslagen. De problemen begonnen pas goed toen het water tegen een uur of tien 's avonds weer begon te stijgen. Bij elke nieuwe golf klapte de MV Mi Amigo op de zandbank. Lange tijd bevond zich slechts een halve meter water onder het schip. Een golf tilde het op, en vervolgens knalde de schuit weer tegen het zand aan. Alle pompen waren aangezet, en om het kwartier werd het ruim van het schip geïnspecteerd. Men merkte dat tussen twee checks in, vijftien minuten dus, er ook een halve meter water het schip was binnengedrongen. En alle pompen stonden aan, dus was het duidelijk dat het water sneller binnenkwam dan dat het er weer uitging. De noodpompen werden vervolgens ook maar aangezet. Op dat moment bleek tevens de reddingsboot te zijn gearriveerd. Die was weliswaar afgeblazen door de Caroline-bemanning, maar de kustwacht stond erop dat hij toch uitrukte. Dit bleek de redding voor de vier opvarenden van de MV Mi Amigo. Nu ja, ze hadden ook nog in de zendmast kunnen klimmen, die boven water uit bleef steken. De achtersteven van de MV Mi Amigo kreeg de meeste klappen. Juist dit deel knalde tegen de zandbank op dat het een lieve lust was. In het verleden had men op dit gedeelte ook al enkele lekken gehad, en de wand van het schip was er nog maar een paar millimeter dik. Er kwamen snel nieuwe gaten, en eerder gedichte gaten, werden opnieuw opengereten. De bemanningsleden begonnen ondertussen flink moe te worden. Het was ook noodzakelijk dat iemand de wacht hield op de brug. Dus werden de reguliere programma's stopgezet, en noodbanden met nonstop muziek gestart, waarop overigens alle bekende 'Caroline-hits' stonden. Er werd besloten om op het hele uur wel het weerbericht live te presenteren, en tegelijkertijd van de mogelijkheid gebruik te maken om de nummercodes door te geven, zodat ook de Caroline-organisatie aan land wist wat er gebeurde. Tegen middernacht CET gaf de bemanning van de reddingsboot een ultimatum aan de Caroline-bemanning. Volgens de lifeboat was er sprake van een levensbedreigende situatie, en liep ook de bemanning van de reddingsboot zelf gevaar indien men nog langer in de nabijheid van de MV Mi Amigo zou blijven zwalken. Aan de Caroline-mensen de keuze: - Of je verlaat het schip, of we vertrekken nu! - Na ampel beraad en met inmiddels al behoorlijk wat water in de generatorruimte werd unaniem besloten om de MV Mi Amigo te verlaten. - We realiseerden ons dat indien het water iets hoger zou komen, de generatoren zouden uitvallen en we geen stroom meer zouden hebben. Niet echt een prettige gedachte als je op een zinkend schip zit. Ik denk dat we op het allerlaatste moment de juiste beslissing namen -, zucht Tim. Stevie Gordon en Tom Anderson besloten om netjes uit de lucht te gaan. Tegen 01.00 uur werd 'Caroline' van The Fortunes gedraaid. Waarna beide deejays uitlegden dat ze van boord gingen, en de mededeling werd meegegeven dat Radio Caroline hoe dan ook weer terug in de lucht zou komen. Nick Richards zette kort daarop voor de allerlaatste maal de zender van de MV Mi Amigo uit. Vervolgens begon de reddingsoperatie voor de bemanningsleden. Vanaf de zijkant van het schip moesten zij een voor een overspringen. De reddingsboot manouvreerde zich telkens opnieuw vrijwel geheel tegen de MV Mi Amigo aan, maar zou het schip geen enkele keer ook echt raken. De opvarenden van het zendschip werd toegeschreeuwd wanneer ze exact moesten overspringen. Ton Lathouwers deed het als eerste, gevolgd door Nick Richards, samen met... Wilson de kanarie. Vervolgens sprong Tom Anderson en uiteindelijk duurde het nog een volle twintig minuten voordat men ook Stevie Gordon van de boot af had gehaald. - Binnen het half uur daarna gingen de lichten uit, en verdween de MV Mi Amigo langzaam onder de golven - zo vertelt Tim. Het enige dat overbleef van de MV Mi Amigo was de microfoon. Stevie Gordon had kans gezien die te ontkoppelen en in zijn binnenzak te stoppen, voordat hij als laatste het schip verliet. De Zweedse, Britse, Belgische en Nederlandse regeringen ondernamen alles wat tot hun mogelijkheden behoorde om het zendschip te stoppen, maar uiteindelijk bleek het de machtige Noordzee zelf die daar in slaagde.

Herbert Visser



De MV. Mi Amigo zoals het schip nu op de zeebodem verblijft.

De MV. Mi Amigo nog voor anker in de Knock Deep juni 1979.
Stukjes uit de uitzendingen op 19 maart 1980
Download laatste uitzending vanaf de mv. Mi Amigo 
Download VHF berichten tussen de mv. Mi Amigo en Thames Costguard 

Carillon 'verkwanselt'?

Carillon 'verkwanselt'?
Vandaag was er een artikel te lezen in de Goudse Post  waarin mijn woorden van eerder deze week worden aangehaald "De gemeente Gouda verkwanselt hiermee het hart van het Nederlands cultureel erfgoed, waarbinnen Gouda zo'n voorname rol speelt". Dit in verband met de voorgenomen bezuinigingen door de gemeente Gouda op ondermeer de carillon bespelingen. Lijken grote woorden, zeker voor iemand die niet helemaal thuis is in de Nederlandse beiaardkunst. 

Lijkt allemaal zo eenvoudig, de ambtenaren in het mooie 'Huis van de Stad' in Gouda zien zich voor een doel gesteld om een enorme bezuiniging door te voeren. Hierbij mag niets ontzien worden, alles is mogelijk! Het is inmiddels een publiek geheim dat er miljoenen tekorten zijn in de grondverkopen in Westergouwe, de rijksoverheid gaat nog veel korten op de geldstromen naar de gemeentes. Dit moet ergens op bezuinigd worden. Onder het moto 'alle kleinen beetjes helpen ' wil de burgerlijke overheid ook op de Stadsbeiaardier bezuinigen! Bezuinigen, of misschien wel geheel afschaffen! Hierbij gaat men totaal voorbij aan het feit dat deze functie in Gouda al sinds 1509 bestaat! Het lijkt zo eenvoudig, en overbodig een man (of in Gouda lange tijd!) of vrouw die twee keer in de week de toren van de Sint Janskerk beklimt en wat 'deuntjes' gaat spelen, ach natuurlijk het is wel aardig voor de toeristen of zo, maar niet meer van deze tijd! Kan weg dus! Hierbij gaat men er totaal aan voorbij dat de beiaardcultuur nu net een van de weinige echte Nederlandse cultuur uitingen is, niet alleen het prachtige instrument, maar het spelen tijdens de markt uren op donderdag en zaterdag is immaterieel erfgoed van de eerste orde. Een van de weinige tradities die nog bestaan in Nederland. Zo'n traditie doorbreken roep op hetzelfde gevoel op als het vernielen van de bibliotheek vol met oude manuscripten in Timboektoe! Het instrument op de Goudse Sint Janstoren is gegoten door Pieter Hemony in 1676. Hemony instrumenten zijn voor de beiaardliefhebbers wat de Stradivarius voor violisten zijn! Elke stad in de 17e eeuw moest zo'n instrument bezitten! Gouda was nog net op tijd, in 1680 overleed Pieter Hemony, het Goudse carillon is zijn laatste kunstwerk! Het Goudse carillon is altijd met veel zorg omgeven door de Goudse bestuurders, zelfs in donkere tijden is het carillon hersteld tegen hoge kosten, in 1930 en 1966. De laatste grote restauratie was in 2000, hierbij zijn opnieuw kosten nog moeite bespaard door de gemeente Gouda! Let wel in 2000 was Gouda nog altijd een artikel 12 gemeente! Het niet bespelen van een carillon door een deskundige beiaardier lijd onmiddellijk tot verval van het instrument, in korte tijd is het instrument onbespeelbaar. Het voorbeeld kan dicht bij Gouda gevonden worden, Oudewater  heeft ook een dergelijke bezuiniging door gevoerd. Na een half jaar was de prachtige beiaard onbespeelbaar, tegen hoge kosten heeft een gespecialiseerd bedrijf alles moeten herstellen! 

Niet alleen deze hoge kosten krijgt de gemeente, ook moet men rekenen op de ontslag kosten van de beiaardier. En dit allemaal om een minimaal bedrag te bezuinigen voor de bühne! Het carillon geeft zoveel plezier bij de Goudse burgers, het speelt voor iedereen, ook in bange tijden toen Maria Blom verhulde Nederlandse volksliederen speelde, verhuld om de Duitse bezetter te misleiden zodat die niet de verboden muziek herkende.  Op de maandagavonden in de zomer heeft het carillon een vaste groep luisteraars tijdens de avondconcerten, Gouwenaars, maar ook toeristen die prettig verrast worden door prachtige muziek van een hoog niveau!  Dit de Goudse burger afnemen? Kortzichtig!

 

Terug in de tijd 3 maart 1968

Terug in de tijd 3 maart 1968 

Om vijf uur in de ochtend van 3 maart 1968 start Radio Caroline International vanaf de MV. Mi Amigo zoals altijd de tape met test muziek om de uitzendingen van die dag te beginnen. Al snel was de zender weer uit de lucht, de sleepboot "Titan" was langzij gekomen en de kapitein van deze sleepboot toonde een papier waarop te lezen was dat hij opdracht had van de firma Wijsmuller de MV. Mi Amigo naar Amsterdam te slepen. De DJ's werden opgesloten in de messroom en het anker werd opgehaald. Op 4 maart kwam de MV. Mi Amigo aan in Amsterdam, daar zou het schip tot zomer 1972 verblijven en op een veiling voor 20000 gulden verkocht worden aan Gerard van Dam.
Ook het North schip, de MV. Frederica was op de ochtend van 3 maart 1968 overvallen door een sleepboot, de "Utrecht". Aangezien de reis vanuit de Ierse zee veel langer was kwam de "Frederica" of ook wel genoemd "Caroline" pas aan in Amsterdam op 9 maart 1968. Het schip zou op de zelfde veiling verkocht worden voor de sloop voor 26500 gulden. 

Op 4 maart 1968 komt de MV.Mi Amigo aan in de haven van Amsterdam, later op 9 maart 1968 komt ook de Frederica aan in Amsterdam. De twee schepen verbleven tot 1972 in de Amsterdamse haven, de MV. Mi Amigo kwam weer in gebruik als zendschip tot 19 maart 1980 toen het schip nadat het van haar anker losgeraakt was op een zandbank was gelopen zonk. De MV. Frederica is voor de sloop verkocht en gesloopt.

Luister hier naar de laatste uitzending vanaf het Radio Caroline North schip, de Daffy Don Allen Country & Westen  Jamboree met aan het einde de Final Closedown op 2 maart 1968.